AFSCHEID VAN 2015

 

Laat ik vanavond maar beginnen met een sprookje. Want sprookjes bevatten een diepe waarheid. En daarbij geldt: wie oren heeft om te horen, dat hij hore!

 

Een prinsesje dat erg verwend was, vierde haar verjaardag. Er was ook een fee op haar feest uitgenodigd. Zij gaf de prinses een klein pakje. Toen zij dat pakje openmaakte, keek zij teleurgesteld: er zat een doodgewoon klosje garen in! Wat kan ik daar nu mee doen?, riep het prinsesje woedend en ze stampte op de grond. Maar de fee zei: ‘Prinses, dit is geen gewoon klosje, deze draad is jóuw levensdraad! Langzaam rolt die vanzelf af, elke dag een stukje... daar is niets aan te doen. Als de draad is afgerold, sterf je! Maar als je dat wilt, kun je wel af en toe aan de draad trekken. Dan sla je een stukje van je leven over: een uur, een dag, een maand, een jaar... Maar ik waarschuw je: gebruik het klosje alleen als je het écht nodig hebt, anders zul je er spijt van krijgen’. Het prinsesje borg het klosje veilig weg.

 

Ongeveer twee maanden later had het prinsesje hevige kiespijn. Plotseling herinnerde ze zich het klosje. Ze haalde het tevoorschijn, trok even aan het touwtje, en ja hoor: weg was de kiespijn. Een maand later lag ze met hevige koorts in bed. Weer trok ze een aan het koordje. Bij een moeilijk werk, bij liefdesverdriet of wanneer ze zich verveelde, trok ze even aan het touwtje. ‘Ik mag het klosje niet te veel gebruiken’, dacht ze. Maar het was zo gemakkelijk om er even aan te trekken. Ze was zo graag volwassen, had zo graag een kindje. Ze kon er niet op wachten. Weer trok ze aan het koordje! Na een korte tijd zag de prinses dat het koordje op was. ‘Kon ik die overgeslagen uren en dagen maar opnieuw beleven’, dacht ze. Maar dat ging niet! En zo stierf het prinsesje op nog jonge leeftijd.

 

Als je ouder wordt, dan ontdek je dat ook de minder fijne dagen bij het leven horen. Er zijn dagen waarop de zon schijnt, je bent gelukkig, het leven kan niet kapot, maar er zijn ook dagen, waarop de donkere wolken langs trekken. Dan voel je je verdrietig en alleen. Die dagen horen bij elkaar. Vandaar dat we bijvoorbeeld aan mensen, die gaan trouwen, vragen om elkaar trouw te beloven in goede én minder goede dagen.

 

Naar 2016 nemen we niet alleen de goede dingen mee, ook de vervelende herinneringen horen in onze levenskoffer thuis. We moeten ze alleen niet weg praten, maar ze een plaats geven. Zo bracht 2015 naast blijde ogenblikken ons ook weer veel verdriet. Een lach en een traan liggen zo dicht bij elkaar. Ook 2015 was een jaar van afscheid nemen en van nieuwe contacten, van vrede sluiten en opnieuw ruzie maken. Er zijn mensen voor wie dit oudjaar de laatste is. Er staan mensen rond hun ziekbed: partners, ouders, broers en zussen, vrienden van dichtbij, vrienden van ver. God kijkt hen aan. Hij kent hen bij name. Hij zegent hen. Er zijn er die in 2015 ziek zijn geworden naar de geest: angstig en neurotisch, krampachtig in de weer om nochtans het leven te delen met wie ze ontmoeten. Hoeveel instanties en helpende handen zijn er al aan te pas gekomen, door hoeveel molens zijn zij al gegaan? God kijkt hen aan. Hij kent hen bij name en Hij zegent hen.

 

En iedereen die als vreemdeling is komen wonen in ons land, in onze stad: vreemdelingen, vluchtelingen, asielzoekers. Ook Gods kinderen van vele plekken op aarde vol oorlog, onveilige, onrustige plaatsen. En dat geweld kent geen grenzen, maar uit zich ook in toenemend terroristisch geweld, ook in onze westerse samenleving. Maar God kijkt ons aan. Hij kent ieder van ons bij name en zegent ons.

 

Er zijn mensen die in 2015 gestorven zijn, bij u thuis, hier in ons midden: vrienden en vriendinnen, verwanten en bekenden. Wij laten hun stemmen reiken tot over de grenzen van de dood en wij roepen hen toe, zolang wij leven: ‘lieve doden, God kijkt jullie aan. Hij kent jullie bij name. Hij zegent jullie’. Zo laten we weer een jaar achter ons met zijn vele dagen, zijn werk en zorg, zijn teleurstelling en vervulling, zijn gemiste kansen en goede dingen. Je denkt aan mensen die je hebt ontmoet, maar ook aan de contacten die zijn verbroken. Momenten van hoop en vertrouwen, maar ook momenten waarop je het opgaf, omdat je het niet meer zag zitten. En niet alleen lief en leed in je gezin, onze leefgroep, onze vrienden en vriendinnen. Ook het hele wereldgebeuren trekt via kranten en radio en Tv de laatste dagen aan ons voorbij.

 

De wereld viert feest. Mensen, dieren, huizen en bomen: ze zijn allemaal wat ouder ge-worden. We hebben stapels vuurwerk gekocht en om ze vannacht af te steken. Voor bijna één miljard euro zelfs! We willen de Boze geesten van 't afgelopen jaar niet met ons mee hebben! We willen in 2016 weer opnieuw beginnen. We willen elkaar een goed en zalig Nieuwjaar toewensen. 

Maar ook in 2016 zullen we op moeten komen voor elkaars onvermogen en fouten. Het nieuwe jaar hoeft geen verschrikking te zijn, als er ook in het nieuwe jaar mensen zullen zijn die je recht in de ogen kijken, mensen die van je houden, ook al zeggen we dat niet altijd tegen elkaar. En wat je naast je herinneringen aan 2016 ook mag meenemen is vergeving. Ruim daar maar een grote plaats voor in. Want alleen vergeving is in staat mensen bij elkaar te krijgen en bij elkaar te houden. Alleen vergeving zorgt voor een ‘opgeruimd’ bestaan.

 

Wat kan ik u tenslotte aan het einde van 2015 allemaal toewensen? Dat het goed gaat met ons allemaal! Wij zijn allemaal mensen! Dat is niet niks, geen engelen, geen goden, maar mensen. Mensen met boeiende kansen. Vervolgens: je staat niet alleen, je bent de eerste niet. Achter je staat een lange traditie van zoeken en vinden, voor je uit een lange rij van mensen gegaan die geloofden in vrijheid, trouw en nieuwheid van leven. Toen je klein was, hebben ze op de arm genomen, je een plaats gegeven in die rij, gedoopt in water en vuur, genoemd naar Jezus, op zijn weg gezet, onder de roep van zijn liefde geplaatst, opdat we kinderen zouden worden van de levende God. Het is de Messias die in mens na mens tevoorschijn komt, totdat Hij van elk gezicht staat af te lezen. Geen gat is te klein voor het waaien van zijn Geest. Hij gaat wegen die voor ons mensen onbegaanbaar lijken. Geen ziekte is Hem te zwaar, geen frustratie is Hem te groot.

 

2016: het jaar ligt voor ons, ongebaand en leeg, maar er is al een spoor getrokken van redding en bevrijding. Kies ook het komend jaar voor het leven. Wees 'n licht in de wereld, wijs je kinderen, wijs elkaar 'n weg om te gaan, word oog voor de blinde, een lied voor de dove. Dan zullen wij opstaan uit de oude wereld. Dan zullen we leven. En dan zal de Heer ons behoeden en zegenen

 

Ik wens u allemaal zo'n gezegend, dus zalig Nieuwjaar! En als er in het nieuwe jaar dat voor ons ligt verdrietige momenten komen, denk dan nog eens terug aan het sprookje dat ik aan het begin verteld heb. En weet dat uzelf niet aan uw levenstouwtje hoeft te trekken, want er is er maar Eén die onze touwtjes wérkelijk in handen heeft. Wij behoren nu aan 2016, maar 2016 behoort alleen aan God.

 

Ambro Bakker s.m.a.

Deken van Amsterdam

 

 

De afgelopen dagen zongen de engelen boven de velden van Bethlehem. Wij vierden het intiem menselijk geluk van de geboorte van een kind. We gingen met de herders op weg naar de stal, en miljoenen malen heeft over heel de wereld het Stille nacht, heilige Nacht geklonken. Het sprookje heeft zich voor de zoveelste maal voltrokken. Het kerstfeest is weer achter de rug, En massaal tellen we vandaag de uitvallers. Hoeveel mensen gaan nog met ons mee in onze tocht naar Pasen? Rond het kerstfeest kwamen we in groten getale samen rond een pasgeboren kind, dat nog te klein is om te protesteren. Met Pasen gaat het om een volwassen man die om het leven wordt gebracht vanwege zijn radicale inzet voor de minsten der Zijnen.

 

De tijd gaat snel: op de derde kerstdag horen wij al hoe de twaalfjarige Jezus met zijn ouders naar de tempel gaat. Het verhaal begint met een conflict in het gezin. Blijkbaar is er ook in het gezin van Jozef, Maria en Jezus er minstens één periode geweest dat ze elkaar niet hebben verstaan. Drie dagen zijn de ouders en het kind elkaar kwijt! Het is intussen wel bekend dat in de Bijbel getallen er niet zijn om te tellen, maar om te vertellen. Het getal drie is een verhaal op zich. Na de rampzalige gebeurtenissen op Goede vrijdag verrijst Jezus op de derde dag. Drie dagen van wanhoop en Godverlatenheid. De vrienden van Jezus leefden in een verstikkende wanhoop. Lucas, die het verhaal van de kwijtgeraakte Jezus vertelt, heeft zeker aan die drie dagen na Jezus' dood gedacht, toen hij 't verhaal van vandaag schreef. Hij wist maar al te goed hoe lang drie dagen kunnen duren, als je Jezus in je leven kwijt bent. Drie dagen zijn genoeg om in een warm land een lichaam tot ontbinding te laten overgaan. Na drie dagen durfden ze het graf van Lazarus niet meer open te maken. De lucht zou ondraaglijk zijn geweest!

 

Drie dagen van elkaar kwijt zijn, van elkaar zoeken. Maar zochten ze wel op de goede plaats? Ze zochten Hem bij familieleden en vrienden. Maar daar was Hij niet, Hij was in het Huis van zijn Vader. Daar voert Jezus het woord. En de Schriftgeleerden luisteren met open mond. Op zichzelf niet eens zo bijzonder. Jezus is twaalf jaar. Volgens de Joodse wet ben je dan volwassen. Je wordt een ‘zoon van de wet’ en je hoort er helemaal bij. Het Jodendom kent een speciale plechtigheid om zo'n jongen tot ‘Bar Mitswa’ te verklaren. Hij houdt daarbij zijn eerste toespraak tot de gemeente.

 

Wat deed Jezus in de tempel? Luisteren en vragen stellen! Jezus is zich bewust van zijn uitverkiezing. Hij hoort er helemaal bij. Jezus kiest zoals jonge mensen van nu ook kiezen, met dodelijke ernst. Zijn ouders luisteren met open oren en ogen Als ouders heb je geleerd om in het leven compromissen te sluiten. Je hebt je verwachtingen in 't leven flink teruggeschroefd. Jonge mensen kiezen radicaal. Ze vergeten daarbij alles. Ouders zien ze niet, aan moeilijkheden gaan ze voorbij. Sommigen gaan zelfs aan die keuze ten onder. Want er zijn nogal wat jonge mensen die rond hun puberteit niet meer op kunnen tegen de vragen die altijd weer groter zijn dan de antwoorden die ze kunnen vinden. Als ouders heb je geleerd te relativeren en je verwachtingen flink terug te schroeven. Je hebt te vaak op je kop gehad. Je past je aan aan wat anderen van je verwachten. Dat geeft de beste levens- en promotiekansen. Je moet leren dat je moet kunnen relativeren En dat woord ‘relativeren’ betekent ‘relateren’, d.w.z. dat je dingen in hun verband leert zien. Maar relativeren kan tegelijkertijd ook een manier zijn om ons geweten in slaap te sussen!

 

Wat mij opvalt, is dat Jezus later zijn radicaliteit heeft behouden. Maar van Hem zijn voldoend verhalen bekend, waaruit blijkt dat Hij ook weet te relativeren. Maar nooit relativeert Hij, waar mensen in de knel komen. Dan wordt zijn opstelling hard en klinken zijn woorden als mokerslagen. Geen wonder dat je dan al in je dertigste levensjaar vastloopt in de dood. Want de wereld verdraagt geen spiegel van gerechtigheid. Waar je mensen tot hun recht, terecht, laat komen, ontmoet je altijd bijzonder lange tenen. Soms sta je dan zelfs op je eigen tenen! En langzamerhand sluit zich een kring van soms dodelijke haat.

 

De volwassen Rabbi's zien Jezus in hun midden staan. Ze genieten van de radicaliteit en het vuur van die jongen uit Galilea. De meesten zullen wel gedacht hebben: die felheid slijt er wel af in de loop der jaren! Het joch is gegrepen door het Woord van God en profeteert. De toehoorders raken buiten zichzelf. Buiten zichzelf zijn ook zijn ouders, maar dan van woede. Waar zit hun kind nou? Ze vinden Hem in de tempel. Jozef zwijgt, Maria voert het woord: ‘Kind, hoe kon je ons zoiets aandoen? We hebben doodsangst uitgestaan!’ Het gezin is ontregeld, een opvoedingsprobleem van de eerste orde. Het antwoord van Jezus is zelfs niet eens een excuus. ‘Wisten jullie dan niet dat Ik in het huis van mijn Vader moest zijn?’ Zijn ouders zwijgen, leggen het blijkbaar af tegen hun kind dat wel erg groot begint te worden. En inderdaad, soms kun je als ouders maar beter je mond houden. Sommige dingen zul je wel nooit begrijpen...

 

Hebben wij hier te maken met een generatieconflict? Of gaat het om ouders en kinderen die elkaar de ruimte gunnen om te leven? Jozef en Maria gaven hun kind de ruimte, zodat hun kind kon blijven geloven in open ogen en open oren. En dat in een wereld waarin het horen en zien je soms vergaan. Elkaar de ruimte geven, niet alle idealen van jonge mensen kapot relativeren. Een nieuwe generatie krijgt nieuwe kansen, mag haar eigen, nieuwe wegen gaan. Jezus is een echte ‘Bar Mitswa’, een echte ‘Zoon van de Wet’. En volgens die Wet wil Hij leven. Hij wil er zijn voor de minsten der Zijnen, zoals Hij weet dat z'n vader er is voor Hem. Dat geeft vaste grond onder zijn idealen. Deze weg van de Vader wil Hij gaan in al zijn consequenties.

 

Ambro Bakker s.m.a.

Deken van Amsterdam 

 

 

Pats, het licht is uit. Alsof iemand een steen door de etalage heeft gegooid en meteen het neon heeft getroffen. In het donker hoor je weer de bekende oude geluiden: redetwisten, knarsetanden, luidkeels schreeuwen. Er worden weer mensen buiten de poort gesleept en gestenigd. Het is niets nieuws, de gewone draaiboeken lagen nog klaar en het stond op alle harde schijven van de wereld. Je kunt ze zo uitdraaien en vermenigvuldigen. Onvoorstelbaar: was het even Licht geworden en operatie Duisternis is al weer een feit. Maar wacht even: we weten toch van het licht? We hebben dat Licht toch gezien? We kunnen juist in de duisternis toch nog vol zijn van licht, genade en kracht? De kerstliederen klinken nog na in onze oren. De smaak van het kerstdiner hebben we nog in de mond. De kerstversieringen staan nog in onze huiskamers en hier in ons kerkgebouw.

 

Op deze Tweede kerstdag mijmeren we wat na. Op zo'n vrije dag hoeft gelukkig ook niet zoveel. Kerstmis heeft iets vertederends, iets liefs. Dat heeft kindje kijken en kindje wiegen altijd. Je wordt er zelf weer kind van. Je loopt voorzichtig op je tenen om dat kleine kind niet wakker te maken. Dan word je opeens opgeschrikt door de lezingen van vandaag, genomen uit het evangelie volgens Matteüs, uit het tiende hoofdstuk. Daar wordt al gesproken over de vervolgingen die het geloof in het kerstkind zal opleveren. Het gaat om de martelaar Stefanus, de eerste kroongetuige. ‘Vol genade en kracht deed hij grote dingen onder de mensen’, hoorden wij in de eerste lezing uit Handelingen. Stefanus spreekt over Jezus met grote overtuigingskracht. Dat valt blijkbaar bij de machthebbers niet in goede aarde. Ze proberen hem eerst met woorden te vloeren. Toen ze dat niet voor elkaar kregen, grepen ze naar het zwaarste middel: Hij werd gestenigd. 

 

Op Tweede kerstdag vieren we het feest van de H. Stefanus, de eerste bloedgetuige. Daags na het kerstfeest al vernemen wij hoe mensen stenen bij elkaar zoeken om iemand te stenigen vanwege zijn geloofsovertuiging. En dit verhaal gaat door. Overmorgen, op 28 december - het feest van Onnozele Kinderen - herdenken we de slachtoffers van de kindermoord in Bethlehem. Ook hun foto's horen in het kerstalbum thuis.

 

De verhalen ná kerstmis komen als een correctie. Om onze wereldvreemde dromen door te prikken en ons er aan te herinneren dat wij te midden van de puinhopen van de wereld niet kunnen blijven zingen van mooi weer. We moeten ons blijvend laten verontrusten door de schreeuw die klinkt over de velden van Effrata. De zaak van het Kerstkind is daarmee ónze zaak geworden. Het gaat om mensen die hongeren en dorsten naar gerechtigheid en die met miljoenen op de vlucht geslagen zijn voor het toenemend geweld. Kerstmis vieren is daarmee ook een opdracht: het werken aan een wereld, waarin geen lichamen meer worden gebroken en geen onschuldig bloed meer wordt vergoten. 

 

Toch hoeft deze ontluistering, deze andere kant van het kerstfeest, geen ramp te zijn. Hou met schreien, zegt God, wanhoop niet aan de wereld, want: een Kind is ons gegeven, een Zoon is ons gegeven. En Hij zal ons opnieuw leiden naar de waterbronnen van het leven. Zo is kerstmis geen ontvluchten van de werkelijkheid, maar een teken dat wij in Gods Naam - in naam van het kerstkind - mogen leven van die geweldige droom: dat God ons thuisbrengt uit onze ballingschap. Alleen het kerstkind kan ons leiden naar een land waar geen gesloten toegangshekken zijn en waar mensen leven van en voor elkaar – in Gods naam! 

 

Ambro Bakker s.m.a.

Deken van Amsterdam

 

Boven in de kerststal - los van de grond - hangt in de meeste kerststallen een engel. In zijn handen draagt hij een banderol, waarop te lezen staat: ‘Vrede op aarde’. Een langere tekst kan hij niet in zijn handen houden. Want de hele tekst op de banderol luidt: ‘Eer aan God in den hoge en op aarde vrede onder de mensen in wie Hij welbehagen heeft’ (Lucas 2:14) Engelen boven de kerststal. Wat hebben engelen het eigenlijk gemakkelijk! Ze wonen in de hemel, hoeven zich niet druk te maken om hun levensonderhoud, hoeven geen kinderen groot te brengen, zijn niet eens getrouwd. Zij lijden geen honger en dorst. 

 

Waarom hangen engelen eigenlijk boven de kerststal? Waarom komen ze niet naar beneden en gaan ze tussen de herders staan? Waarom gaan ze niet op zoek naar een iemand om het leven mee te delen. Zouden ze nog over vrede blijven zingen, als ze zelf getrouwd zouden zijn en kinderen groot zouden moeten brengen. Als ze hun leven zélf vorm zouden moeten geven? Zouden zij het uithouden in de hitte van de dag, waarin wij moeten leven? ‘Vrede op aarde?’ Durven ze dat nog te zingen, terwijl op vele plekken onze wereld in brand staat?

 

Wat ik aan de kerstengel vraag is: ‘Blijf niet boven die kerststal hangen. Kom maar naar beneden en begeef je tussen de herders, tussen ons mensen’. En als je de hitte van de dag gedragen hebt, moeten we maar zien of je dan nog een engel kunt blijven! En datzelfde zou ik eigenlijk ook tegen God willen zeggen: ‘daal uit de hoge hemel neer, en begeef je onder ons mensen, met alle narigheid vandien, en dan maar kijken of je dan God kunt blijven. Maar vandaag geeft God antwoordt. Niet met een Woord, maar met een daad, een vleesgeworden Woord! Zijn antwoord luidt: ‘Heden is U een Redder geboren, Christus de Heer, de Zoon van David. En dit zal voor u een teken zijn: een Kind zult ge vinden, in doeken gewikkeld, liggend in een voerbak.’

 

En daarmee is het duidelijk dat God in zijn eigen Zoon niet veilig in zijn hemel is blijven zitten, maar zich begeven heeft in de arena van het menselijk lijden. Hij is niet aan de kant blijven staan. Dat God almachtig is leren de meeste godsdiensten. Dat God mens geworden is aan de onderkant van de samenleving, dat is in deze wereld ongehoord.

 

Wij blijven bidden en smeken: roepen om vrede in een verscheurde wereld. Het bloed op zovele plekken in de wereld, nog lang niet verdwenen. Mensen, terecht gekomen in de berm van het leven. Terroristische aanslagen, oorlog, honger, mensen op de vlucht voor het geweld, natuurrampen, neerstortende vliegtuigen, over de kop geslagen bussen, gezonken veerboten. Is er nog wel een reden om kerst te vieren?

 

En als we zingen over ‘vrede op aarde aan mensen van goede wil’, klinkt dat lied van ons dan nog wel oprecht? Menen we het ook? Zien wij het kerstkind nog wel zitten? Waar hebben wij Hem neergelegd? Misschien tussen kerstboom en kerstbrood? Misschien hebben we Hem zelfs naast de kribbe gelegd, om onze eigen kribbe te vullen met kerstengelen, vrome wensen en ontroerende kerstliederen. En waar gaan die liederen dan eigenlijk over?

 

Kerstmis 2015: de kerstbomen zijn opgetuigd, de stalletjes weer van zolder gehaald, Op de velden liggen weer talloze herdertjes en de drie koningen zijn al weer onderweg. Ook onze plannen zijn gemaakt om vanmiddag opa en oma een zalig kerstfeest toe te wensen - met een kerststukje in de hand. De zakenmensen hebben hun deuren gesloten en bergen hun miljarden euro op. Maar ze hebben dan ook een drukke tijd achter de rug! Kerstmis 2015: het is weer voorbij voordat we het weten. Honderden miljoenen mensen zijn vannacht door de duisternis getrokken. Op zoek naar wat?

 

Waarom slaat geen enkel ander feest zoveel heimwee los naar het verloren paradijs van onze kinderjaren? Waarom komen we dan toch in een feestelijke stemming bij elkaar? Met honderden miljoenen tegelijk? Om weg te dromen? Nee, omdat er in de kerstdagen woorden gebeuren, vleesgeworden woorden. En in het hele kerstverhaal zijn er geen woorden zo vurig als de laatste woorden: ‘Vrede op aarde aan de mensen van goede wil’. Vrede op aarde - het brandt in je mond als je deze woorden uitspreekt. En als we zingen over vrede, doen we dat niet eenstemmig, maar elke vogel zingt zijn eigen lied. Wij proberen elkaar te overstemmen in onze spreekkoren.

 

Het is duidelijk: vrede is geen toverwoord. Het is het eindpunt van een lange weg van zoeken en luisteren, van werken en vechten. Ook 'n weg van lijden, tegenslagen en soms diep menselijk verdriet. Zo heeft Jezus zijn spoor getrokken dat door geen machthebber is uit te wissen. Maar profeten hadden Jezus deze droom gegeven: dat alle zwaarden zullen worden omgesmeed tot ploegijzers. En het Kerstkind, eenmaal volwassen geworden, heeft ook laten zien welke weg begaanbaar is.

 

Hij gaf woorden, vleesgeworden woorden, een Bergrede vol. Woorden die hijzelf voorleefde. Wij mogen Zijn liefdeslessen nooit vergeten: Over de eerste stap; over ontwapenend omgaan met elkaar; over gerechtigheid in plaats van op eigen strepen te blijven staan; over muren afbreken; grenzen verleggen; over zeventig maal zeven maal vergeven; over durven breken en delen, wereldwijd. Een leven vol aanrakingen waar mensen van opknapten. Maar Hij is er zelf kapot aan gegaan, kapot gemaakt. Maar na 2000 jaar is Hij nog springlevend. Ook in 2015 brengt Hij miljoenen mensen weer in beweging. Daarmee is het een verzetsbeweging geworden van mensen die, soms tegen beter weten in, blijven dromen van ongekende verten. Zo is dezer dagen Gods hoge, vleesgeworden, Woord er uit gekomen: Vrede op aarde aan mensen van goede wil.

 

Kerstmis 2015 geen tijd waarin van alles gebeuren kan, geen tijd van ordinaire sprookjes. Wij vieren wel de geboorte van 'n klein kind dat later zal laten zien dat Hij ter wereld is gekomen om partijganger te worden van mensen die het slechter hebben dan wij. Laten wij onze kerstgeschenken maar weer uit de stal halen en laten wij het kerstkind weer de ziel worden van ons kerstgebeuren. Ik wens u allemaal een gezegend en zalig kerstfeest toe.

 

Ambro Bakker s.m.a.

Deken van Amsterdam